Eindelijk is het zover. Er komt een nieuwe garderobekast voor Dilay. Het is ook wel dringend nodig, want de vorige is twee maand geleden al ingestort. Manlief gaat hem samen met haar kopen, maar ik kan het natuurlijk niet nalaten mijn suggestie mee te geven, een mooie witte kast met drie deuren, waarvan een spiegeldeur.
Drie uur later wordt er aan de brievenbus gerammeld. Ze zijn er weer. Met kast. Mijn kast is het niet geworden, die was er niet. Echt niet. Het is wel een andere mooie kast geworden. Een mooie kast, zonder deuren of vakken blijkt later. Ikea zou Ikea niet zijn als alles niet apart werd verkocht. Ze hebben het nog nagevraagd bij een medewerkster, maar volgens haar was het toch echt dit ene pakket. Tot overmaat van ramp blijken twee van de vier planken ook nog beschadigd te zijn.
De twee kleinsten gaan naar bed en met de andere drie stap ik in de auto. Voor de tweede keer vandaag legt ons autootje de weg naar Ikea af. We hebben de beschadigde planken mee en ruilen ze om. Dan gaan we gauw de Ikea binnen op zoek naar de deuren. En de planken. Oh en natuurlijk ook de rails voor de manden.
Op het welbekende Ikea welke-gang-formulier schrijven we met het kleine Ikea potloodje op waar we onze spulletjes kunnen vinden. We gaan naar beneden en laden alles op onze kar, maar dan zien we de mooie witte kast met drie deuren, waarvan een spiegeldeur. Hij straalt ons tegemoet als een blinkende diamant, stralend in de zon. Als een pareltje in een zojuist geopende oester. Als de kast onder de kasten.. Wauw! Eigenlijk willen we die. Dilay vindt vooral de spiegel het einde. Tja, je bent acht en ijdel, wat moet je met een kast zonder spiegel..?
We vragen een medewerker of we zonder problemen de ‘kast zonder deuren’ terug kunnen brengen, ook al is de doos gescheurd. Het kan! Vlug zetten we de deuren en planken van de ‘kast zonder deuren’ terug en pakken alledrie de pakketten van de kast met de spiegeldeur. We gaan gauw naar de kassa en dan stap ik in de auto om de mooie kast naar huis te brengen, de andere helft van de ‘kast zonder deuren’ te halen en om de twee kleinste jongens uit bed te pakken en mee te nemen, want manlief moet gaan werken.
De groten blijven en drinken een theetje, of een colaatje in het Ikea restaurant. Ik beloof dat we als ik terug ben pannenkoeken zullen eten in het Ikea restaurant.
Ik laad de kast zonder deuren in de auto. Dan pak ik de twee jongens uit bed, geef ze een schone luier en zet ze in de auto. We moeten opschieten, want de pannenkoeken worden maar tot 17.00 uur gebakken.
Met nog zes kilometer te gaan besef ik dat ik het niet ga redden en om 16.54 bel ik Amber om te zeggen dat ze vast in de rij moeten gaan staan en hun pannenkoeken bestellen.
Niet veel later draai ik de parkeerplaats op en vind een mooie ruime ‘mama’s met kinderwagens’ plaats vooraan. Ik ren hijgend en zwetend met de jongens in de kinderwagen naar de deur en druk op de liftknop. En nog een keer. De deuren gaan open en we stappen de lift in naar boven. Zodra we uit de lift stappen zie ik ze staan en vraag waarom ze geen pannenkoeken hebben besteld.
Het was druk en ze waren pas om 17.01 aan de beurt en helaas, de pannenkoeken konden ze niet meer krijgen, want die waren maar tot 17.00 uur. (Flauw Ikea!)
We besluiten om dan maar friet met kipballetjes te eten. De enige die de kipballetjes lekker vindt is (natuurlijk) Baran. De rest geniet van de frietjes. Na het eten ligt er een tapijt van geknoeid eten, wat ik gauw even opruim met een paar luierdoekjes.
Nu moet de ‘kast zonder deuren’ nog worden teruggebracht. Zonder te controleren vraagt de mevrouw van de klantenservice of ik alles terug in de doos heb gedaan. Ik geef bevestigend antwoord. ‘Alles. Twee zijkanten, de boven en onderkant, twee zakjes met schroeven en spul. Alles.’
En de achterkant, zegt mevrouw. Shit. Nee. Niet de achterkant. De achterkant die nog boven op de overloop staat…
We gaan naar huis en vijf minuten later rijdt ons autootje ons voor de vierde keer die dag naar Ikea. Met achterkant deze keer.
Na het retourneren van de ‘complete kast, maar zonder deuren’ krijgen we geen geld terug, maar een tegoedkaart. Zucht. Zo’n kaart die je ergens opruimt en altijd vergeet. Of kwijtraakt. Zo’n kaart. Balen!
Ik kijk naar Dilay. Ze heeft een glimlach van oor tot oor en ze staat te springen van blijdschap. Ik glimlach ook en bedenk me dat dat gelukkige gezichtje meer waard is dan welke stomme tegoedkaart ook.
MamaBlogtBlog 